Hayat yaşamak için mi anlamak için mi vardır ? diye soruyorum son günlerde kendime. Tam rahata erecekken ölüveriyor insan. “Şunlar düzelsin de” diye başlayan her sorun, bir başka sorunla yer değiştirerek düzeliyor. Köşeyi dönünce karışımıza çıkan o sahil yolu, herkes için denize ulaşmıyor. Deniz görünüyor ufukta ama yol hiç bitmiyor.
Hayat telaşı değimiz şey, sadece bir dekordan mı ibarettir ve gerçekten o yokuşları biz mi koyarız yolumuza ?
Yaşam yolu hedef odaklı mı süreç odaklı mı ilerler?
İnsanın kendi hikayesinde ki esas amacı, yaşam yolunda yürürken başına gelenler sayesinde, içinde ki gerçek gücü ve sevgiyi hissetmek midir mesela?
Nedir bu bitmeyen döngü….
Çalıları, dikenleri ayırarak yolu açmak da yolculuğa dahildir aslında. Çıkılan her yol, varılan hedeften daha manalı gelir yolun sonunda. Her şey Ol’mak içindir. Olduğumuz her -hal- içindir. Hiç bir şeyin sonu yoktur. O nedenle her şey sonsuz bir döngünün içinde döner durur.
“Yaşamak çok nadir rastlanan bir şeydir; çoğu insan, sadece var olur” diyor Oscar Wilde. Korkularımızın gölgesinden çıkıp, içimizde ki saf sevgi ile buluşabilirsek gerçek cesareti ve teslimiyeti de bulabiliriz. İşte o zaman daima sahile varabilir, gün doğumu izleyebilir, anlamlı kalabalıklara karışabiliriz.
Varılacak yer yoktur aslında, yürünecek yol vardır sadece.
Ve yolu nasıl yürüdüğümüz …
~~~
Fotoğraf: Bolu /2015
