Özlemin Fotoğrafı

Özlemin Fotoğrafı

“Ne olurdu kokunun da fotoğrafı olsaydı

Sesin fotoğrafı.
Boşluğun fotoğrafı.
Parmak uçlarındaki karıncanın

Ruhtaki üşümenin…

Ölüm kimseyi bu kadar yalnız bırakmazdı..

Şiir: Şükrü ERBAŞ

Yeni doğan bebeğin kokusu vardır. Yaşlı insanların kokusu

Toprağın, yağmurun, denizin, yosunun kokusu

Çocukluğumuzun kokusu mesela; sobanın üzerinde ki portakal kabuğu kokusu

Nefes aldırmaz insana, kasvetin kokusu

Tenin kokusu vardır. Senin kokun, benim kokum, beraberliğin kokusu..

Burun, koku alan bir organ olduğuna göre “Burnunda tütmek” deyimi de boşuna söylenmemiştir.

Kokuları kaybedersek anılarımızı da kaybederiz.

Anılarımızı kaybedersek bir gün hafızamızı da kaybederiz.

Ne kalır geriye, ne kaldı geriye !

Gün gelir neyi özlediğimizi de unutur muyuz ?

Ayrılıkların en büyük yarasıdır özlem. Özlemi azaltabilsek, biraz dindirebilsek bu kadar zor gelmezdi ayrılıklar. Sıcacık sarılmak, bir an bakışmak, azıcık özlenenin kokusunu içine çekmek, şifa gelirdi özleyene.

Öyle ya rüzgarın da fotoğrafı olsaydı. Kokuyu getirseydi.

Hissetmenin, tende ki üşümenin de fotoğrafı olsaydı.

Usul usul ölmenin, suskunluğun, korkunun…

Ama en çok şairin de hasreti gibi kokunun fotoğrafı olsaydı

Ve özlemenin.

Neye benzerdik o zaman.

Fotoğraflar : İspanya / 2018

65

No Responses

Write a response